Tijdens de lockdown heb ik me niet verveeld. Er is aardig wat nieuw werk onstaan in deze periode. Vanaf woensdag 3 juni exposeer ik mijn nieuwste grote en kleine olieverfschilderijen in het Koetshuis Kasteel Slangenburg in Doetinchem. Hier heb ik eerder geëxposeerd, omdat het zo'n sfeervolle klassieke omgeving is. Ik kan er ruim 20 werken kwijt, die ook prachtig worden uitgelicht. Wees welkom. Het Koetshuis is open van maandag t/m. zondag van 10.00 - 17.00 uur. Kasteellaan 2, 7004 JK Doetinchem. Er is horeca aanwezig met terras en gelegenheid om te wandelen op en om het landgoed. Uiteraard wordt voldaan aan de coronarichtlijnen van de overheid. De expositie duurt tot eind juni.

---

Veel plein air schilders hebben wel een favoriete schilderstek waar ze regelmatig weer eens terugkomen. Ik heb ook zo'n plek. Ter hoogte van Gorssel aan de IJssel bevindt zich een uiterwaardengebied dat een z.g. Natura 2000 status heeft. Het is een beschermd glooiend weidelandschap waar in het voorjaar niet gemaaid wordt, in verband met broedende weidevogels. Hier schilder ik niet alleen maar ik laat er ook onze jonge hond uit. Kan ze lekker los, rondrennen op de paden en in een sloot springen. Vervelend alleen dat haar lange vacht dan helemaal onder de blubber zit. Vorige week heb ik achter wat struiken in alle rust genoten van dit typische "Nederlandschap", met z'n dijken, boerderijen en wilgen. Zo ben ik een paar uurtjes "van de straat". Thuis heb ik nog een aantal details en correcties aangebracht. Het resultaat zie je onder "schilderijen".

---

Dagelijks verneem ik van tv en radio de verschrikkingen van de crisis. Omdat alles twee kanten heeft wil ik iets kwijt over de positieve kanten, die ik ervaar. En die heb ik persoonlijk ook nodig om niet weg te zinken in de misere.

De lucht is zo schoon dat het heldere beeld van de Melkweg mij deed denken aan mijn kindertijd, 60 jaar geleden. De ondergaande zon heeft nog mooiere rode en gele kleuren. Door de afname van verkeerskabaal hoor ik veel meer vogelgezang. Ik geniet van de stilte die overheerst aan de normaal zo drukke provinciale weg, waarlangs ik woon. De bodem van de stadsgrachten wordt niet meer omwoeld door het vaarverkeer, waardoor het water helderder wordt. In de Utrechtse Oudegracht zag ik vissen en fietswrakken. En in de samenleving is eindelijk zorg, cultuur en onderwijs belangrijker dan winst, aandelen en bonussen.

Maar er is nog iets persoonlijks. Mijn exposities, de kunstroute, schilderclubs, lesgeven, lezingen houden, gym en yoga het ligt allemaal stil. Aanvankelijk vond ik dat heel vervelend, maar er was ook een ander gevoel. Ik had ineens alle tijd van de wereld. En toen kuierde ik op een vroege ochtend langs mijn eigen voordeur, waar ik al 14 jaar elke dag langsloop. En ineens zag ik een bijna romantisch beeld met mooie slagschaduwen van twee hangplanten die Janny had opgehangen aan weerszijden van de deur. Leren schilderen is leren kijken zeg ik altijd tegen mijn cursisten. MIJN VOORDEUR, olieverf op paneel 24x18 cm.

---